إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • «آیا الله در دل‌‌‌های ما حضور دارد؟!» در این عبارت اندکی تأمل کردم و مقداری به آن پرداختم و کمی به آن اندیشیدم، ناگهان پرسش‌‌‌های زیادی به ذهنم خطور کرد. آیا آنگونه که شایسته است خداوند سبحان را تعظیم می‌کنیم؟ دل ما چگونه به یاد عظمت اوست؟ علی بن ابیطالب (رضی الله عنه) صالحان را اینگونه توصیف می‌کند که «خالق در نزد آنان عظیم است، بنابراین سوای او در چشم آنان حقیر می‌گردد.»

    نویسنده:
    دکتر علاء السیوفی